Niniejszy blog w żaden sposób nie wyraża stanowiska jakiejkolwiek instytucji, partii, organizacji, a jedynie osobiste przemyślenia i poglądy autora. Nie jest też żadnym "oficjalnym blogiem", zrobiłem go po to by się dzielić z Wami wszystkim, co mnie interesuje. Życzę wszystkim miłego czytania!

wtorek, 29 lipca 2014

Pochwalmy się tradycją

     Stawiamy na to, co nasze, swojskie i tym samym oryginalne – zgodnie twierdzą członkowie Regionalnego Zespołu Pieśni i Tańca „Bestwina”. Tę oryginalność można określić w dwóch słowach – folklor laski. Laski – czyli przynależny do etnicznej grupy Lachów, konkretnie Lachów zachodnich. W ostatnich latach zespół „Bestwina” dzięki staraniom Sławomira Ślósarczyka i innych osób poczynił wiele starań, abyśmy powrócili do korzeni. Został zrekonstruowany męski strój bestwiński, wskrzeszono wiele pieśni, zwyczajów, obrzędów dawnych pokoleń. Jednym z owoców tych zabiegów rekonstrukcyjnych jest impreza pod nazwą „Laski uOzgraj” - znana także jako Bestwińskie Spotkania Folklorystyczne - organizowana przez zespół regionalny a także Centrum Kultury, Sportu i Rekreacji. W roku 2014 festyn odbył się w dniu 26 lipca i jak zawsze mieszkańcy zostali oczarowani bogactwem strojów, muzyką czy też tańcami.







     Na terenach rekreacyjnych w Bestwinie zaprezentowali się wykonawcy prezentujący różnorodne rejony kraju – przeważały ziemie górskie, ale był też akcent śląski widoczny w występie Regionalnego Zespołu „Pszczyna” –właśnie z „Pszczyną” zespół „Bestwina” odnawia współpracę, bardzo niegdyś intensywną. Miejmy nadzieję, że zaowocuje ona wieloma wspólnymi przedsięwzięciami.






     Z gminy Jasienica przyjechał do Bestwiny zespół „Jasieniczanka”, natomiast z Podhala dziecięca grupa „Mali Maniowianie”. Po dwóch latach na scenie „uOzgraju” znowu zagościli Czesi z Valašskiej Bystřicy - „Troják” pokazał, na co go stać i przy jego muzyce nogi same porywały do tańca.









     Zespół „Bestwina” postawił na nowość – rozpoczął od scenki rodzajowej rozgrywającej się w bestwińskiej karczmie i przed nią. Swoje kramy rozstawiły przekupki, za ladą uwijał się Żyd Moryc, a strzelcy dawali honorowe salwy na cześć wójta i znamienitych mieszkańców. Spektakl został okraszony muzyką i strojami regionalnymi – warto tu podkreślić odtworzenie panieńskich strojów laskich z przełomu XVIII i XIX wieku. 











     Wszyscy artyści otrzymali z rąk wójta gminy Bestwina Artura Beniowskiego  pamiątki – „Bestwińskie Kłobuki”, symbol naszego przeglądu. Gratulacje w imieniu współorganizatora – zespołu „Bestwina” przekazywał konferansjer – Sławomir Ślósarczyk. Notabene pan Sławomir wystąpił w poczwórnej roli – oprócz zapowiadania zespołów grał na „kozie” – odmianie dud i przekazywał cenne informacje o strojach, tańcach i muzyce. Również wspomniana scena w karczmie została wyreżysowana pod jego kierunkiem – z myślą o udziale w Tygodniu Kultury Beskidzkiej. Tegoroczny TKB będzie dla członków naszego zespołu wyjątkowy, gdyż po raz pierwszy „Bestwina” bierze udział w konkursie (Festiwal Folkloru Górali Polskich) – wcześniej wystąpiła jako gość.









Zabawa taneczna trwała do późnych godzin nocnych – poprowadził ją znany i lubiany zespół „Orion” wykonujący muzykę rozrywkową. Nawet opady deszczu musiały ustąpić w obliczu naprawdę gorących rytmów.






Wszystkie zdjęcia dostępne są w GALERII

czwartek, 24 lipca 2014

Powrót do Meteorów

     Po raz pierwszy Meteory odwiedziłem w roku 2001. I już wtedy wiedziałem że do "podniebnych klasztorów" muszę wrócić, gdyż miejsce to nie pozostawia nikogo obojętnym. Położone na masywie skalnym prawosławne monastery wpisane są na listę światowego dziedzictwa UNESCO, należąc do programu obowiązkowego każdego szanującego się obieżyświata. Dla ortodoksyjnych Greków (zresztą jak chyba dla wszystkich innych chrześcijan) wizyta w Meteorach jest ponadto ważnym przeżyciem religijnym. Człowiek odrywa się od zabieganej codzienności, wstępując jakby bliżej nieba - w krainę ikon, kadzideł, brodatych mnichów i śpiewu cerkiewnego.








     Nie zawsze Meteory były tak dostępne dla zwiedzających jak dzisiaj. Dawniej nie istniały schody wykute w skałach dla wygody turystów - zakonnicy byli wciągani na linach za pomocą kołowrotów, tą drogą dostarczano także towary. Skały i klasztory jak magnes przyciągały ludzi poszukujących samotności i skupienia, zaś w późniejszych wiekach - schronienia. W czasie wojen były schronieniem bojowników o wolność i partyzantów. Zaowocowało to niestety zniszczeniami od niemieckich bomb w okresie II wojny światowej.







     
     Obecnie zamieszkałych jest tylko sześć klasztorów - cztery męskie i dwa żeńskie - przy czym wielkość monasteru wcale nie oznacza, że mieszka w nim wielu mnichów - dla przykładu w drugim co do wielkości klasztorze Warłama żyje ich czterech, a w maleńkim klasztorze Rusanu aż szesnaście sióstr. Zakonnicy i zakonnice prowadzą życie prawie dokładnie takie samo jak przed wiekami - podzielone na osiem godzin pracy, osiem godzin modlitwy i osiem godzin odpoczynku. Bardzo cenią sobie skromność, zatem zwiedzający muszą zaakceptować klasztorne zasady - zakryć nogi i ramiona oraz nie fotografować mnichów.








     W czasie pobytu w Meteorach zwiedziłem  dwa wyżej wspomniane - Warłama i Rusanu, znany tez jako klasztor św. Barbary. Oba są skarbcami kultury, ilość fresków, ikon, złoceń czy też zabytkowych przedmiotów codziennego użytku oszałamia człowieka przybyłego ze świata klimatyzowanych biur, smartfonów i telewizorów plazmowych. Warto podpatrzeć pewne dawne rozwiązania techniczne - kołowrót linowy albo gigantyczną beczkę na wodę. Chętni mogą zakupić pamiątki, a niektóre z nich wytwarzane są na miejscu - siostry z Rusanu na ozdobnych kamieniach wypisują imienne błogosławieństwa.







     Na koniec mała dygresja - zachwycamy się bogactwem prawosławnej liturgii, zapominając, że przez setki lat tradycyjna, piękna liturgia była siłą i dumą Kościoła Katolickiego. W ramach posoborowych zmian bardzo ją uproszczono, stąd wielu katolików o nastawieniu bardziej tradycyjnym wciąż spogląda tęsknym okiem na Wschód. Dzięki staraniom Benedykta XVI jest jednak możliwość uczestniczenia w klasycznym rycie rzymskim (tzw. trydenckim) który zawiera w sobie wielkie bogactwo znaków i symboli. Czasami "cudze chwalimy, swego nie znamy" - co nie wyklucza oczywiście tego, że do Meteorów pojadę po raz trzeci.