Był jedną z najjaśniejszych gwiazd w historii polskiego sportu. Na ringu mierzył się z takimi sławami jak Cassius Clay (Muhammad Ali) czy Laszlo Papp. Zbigniew Pietrzykowski, bo o nim mowa, zmarł w dniu 19 maja 2014 r. w Bielsku – Białej, opłakiwany przez całe sportowe środowisko w Polsce i na świecie.
Pietrzykowski urodził się 4 października 1934 r. w Bestwince jako syn Eugeniusza i Jadwigi. Ukończył technikum przemysłu spożywczego w Szopienicach, jednak swoją przyszłość wiązał ze sportem. Umiejętności leworęczny pięściarz szlifował m.in. pod okiem legendarnego trenera, twórcy „polskiej szkoły boksu” Feliksa Stamma. „Papa Stamm” nadał swojemu podopiecznemu pseudonim „Piskorz”.
Niebywały talent Pietrzykowskiego ujawnił się już w 1953 r. wraz z pierwszym znaczącym sukcesem – brązowym medalem w wadze lekkośredniej na Mistrzostwach Europy w Warszawie. Później na imprezach tego rodzaju bokser zdobywał już tylko złoto i to czterokrotnie, w latach 1955, 1957, 1959 i 1963.
Chwile największego triumfu przeżywał Zbigniew Pietrzykowski na igrzyskach olimpijskich. Srebro zdobył w Rzymie, gdzie w finale wagi półciężkiej spotkał się z rozpoczynającym karierę Cassiusem Clayem. Walka była zacięta i wyrównana i sam wielki Ali przez całe życie darzył Pietrzykowskiego wielkim szacunkiem. Inne olimpijskie krążki, brązowe, Pietrzykowski wywalczył w Melbourne (1956) i Tokio (1964).
Łącznie w reprezentacji Polski Zbigniew Pietrzykowski stoczył 44 walki, z których wygrał 42. Jest to do dziś niepobitym rekordem. Jedenastokrotnie był mistrzem kraju. W trakcie całej zawodowej kariery wychodził na ring 350 razy. Niemal cały czas reprezentował barwy BBTS Bielsko – Biała z wyjątkiem lat 1955 – 1956, kiedy to walczył dla warszawskiej Legii.
Po zakończeniu kariery Pietrzykowski został trenerem, próbował również swoich sił w polityce. W latach 1993 – 1997 był posłem na Sejm RP wybranym z listy BBWR. Później pracował w zarządzie Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
Do najważniejszych wyróżnień przyznanych słynnemu bokserowi należy Nagroda im. Aleksandra Rekszy (1986) i pierwsze miejsce w plebiscycie Polskiego Związku Bokserskiego (2003). Medale, którymi był odznaczony to m.in. Zasłużony Mistrz Sportu (1957), Złoty (pięciokrotnie) Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1960), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(1998), Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1997), Medal Kalos Kagathos (1994).
Niebywały talent Pietrzykowskiego ujawnił się już w 1953 r. wraz z pierwszym znaczącym sukcesem – brązowym medalem w wadze lekkośredniej na Mistrzostwach Europy w Warszawie. Później na imprezach tego rodzaju bokser zdobywał już tylko złoto i to czterokrotnie, w latach 1955, 1957, 1959 i 1963.
Chwile największego triumfu przeżywał Zbigniew Pietrzykowski na igrzyskach olimpijskich. Srebro zdobył w Rzymie, gdzie w finale wagi półciężkiej spotkał się z rozpoczynającym karierę Cassiusem Clayem. Walka była zacięta i wyrównana i sam wielki Ali przez całe życie darzył Pietrzykowskiego wielkim szacunkiem. Inne olimpijskie krążki, brązowe, Pietrzykowski wywalczył w Melbourne (1956) i Tokio (1964).
Łącznie w reprezentacji Polski Zbigniew Pietrzykowski stoczył 44 walki, z których wygrał 42. Jest to do dziś niepobitym rekordem. Jedenastokrotnie był mistrzem kraju. W trakcie całej zawodowej kariery wychodził na ring 350 razy. Niemal cały czas reprezentował barwy BBTS Bielsko – Biała z wyjątkiem lat 1955 – 1956, kiedy to walczył dla warszawskiej Legii.
Po zakończeniu kariery Pietrzykowski został trenerem, próbował również swoich sił w polityce. W latach 1993 – 1997 był posłem na Sejm RP wybranym z listy BBWR. Później pracował w zarządzie Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
Do najważniejszych wyróżnień przyznanych słynnemu bokserowi należy Nagroda im. Aleksandra Rekszy (1986) i pierwsze miejsce w plebiscycie Polskiego Związku Bokserskiego (2003). Medale, którymi był odznaczony to m.in. Zasłużony Mistrz Sportu (1957), Złoty (pięciokrotnie) Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1960), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(1998), Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1997), Medal Kalos Kagathos (1994).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz